هنگامي كه رشد سريع فناوري اطلاعات (IT )و افزايش زير ساخت‌هاي هوشمند با مديريت و خدمات رساني خلاق همراه شود، شهرهايي خواهيم داشت كه در حال بلوغ هستند. اين شهرها از حالت قسمتي از يك كشور بودن به حالت مركز رقابت و همكاري‌هاي جهاني بودن در حال تغيير هستند. اين مسئله منجر به علاقه‌مندي شهرها به مقوله‌هايي مانند «شهر الكترونيك»، «شهر هوشمند»، «شهر ديجيتال» شده است.
«شهر هوشمند» يك سيستم مركزي دارد كه اجزاي بسيار زيادي قابليت انطباق و تعامل با آن را دارند.اين اجزا شامل انسان‌ها و ساير پديده‌هاي هوشمند با سطح آگاهي مناسب، قابليت يادگيري، قابليت برقراري ارتباط و... هستند.تعامل بين اجزا در قالب يك شبكه ديجيتال انجام مي‌پذيرد
اين سيستم براي شبكه‌هاي زير ساختي مانند حمل و نقل، انرژي، مخابرات و خدمات اورژانس مناسب است. هنگامي كه اين شبكه‌ها هوشمندانه به هم متصل مي‌شوند قادر خواهيم بود درك كاملي از شرايط موجود داشته باشيم و تحت اين شرايط برنامه‌ريزي، تصميم گيري و عمل كنيم.
اولين تجربه « مديريت هوشمند سيستم‌هاي بزرگ شهري» در پروژه «Smart city : Hoboken » در شهر هوبوكن واقع در نيوجرسي ايالات متحده به اجرا درآمده است. شبكه‌هاي اصلي در سرتاسر شهر نصب شده‌اند و شهرونداني كه داراي گوش‌هاي تلفن همراه هوشمند هستند قادرند ترافيك شهر، ميزان مصرف انرژي، سيستم‌هاي مخابراتي، خدمات مختلف شهري، خدمات اورژانس، زيرساخت‌ها، پارك‌ها، ميزان امنيت و پايداري زيست‌محيطي در سطح شهر تحت نظر داشته باشند.بعد از هوبوكن درشهرهاي ديگري نيز مانند فيلادلفيا(ايالات متحده)، فرايبورگ(آلمان) و كالي(كلمبيا) پروژه هوشمندسازي پياده شده‌است.
فراهم بودن اطلاعات به شهروندان كمك مي‌كند تا انتخاب‌هاي مناسب‌تري براي اهداف مختلف خود اتخاذ كنند و به نتايج مطلوب‌تري برسند. اين انتخاب‌ها ممكن است پيدا كردن جاي پارك اتومبيل، نزديكترين سوپرماركت،... تا انتخاب مكاني مناسب جهت خريد منزل، فرصت‌هاي شغلي در دسترس، انتخاب مناسب‌ترين پرواز در كمترين زمان.... همچنين دولتمردان و مسئولين قادر خواهند بود نظرات خود را در كوتاه‌ترين زمان و به پايدارترين حالت با محيط‌زيست و مردم در جريان كار قرار دهند.