طبق پیش بینی صندوق بین المللی پول نرخ بیکاری در ایران طی
سالهای 2013تا 2018 رشد بسیار زیادی خواهد داشت و از 13.1 درصد به 17.75
درصد خواهدرسید و در همین آمار غیر واقعی که بر اساس گزارشات دولت تهیه شده
است، دروضعیت بسیار بغرنج تر از وضعیت کنونی قرار خواهیم گرفت.
جایگاه بالای ایرانیان در کسب شاخص های
بیکاری در جهان صندوق بین المللی پول و مرکز آمار ایران، نرخ بیکاری ایران
در سال 2012را 12.2 درصد اعلام کرده اند.
به گزارش پایگاه خبری تحلیلی ملیت، طبق این آمار ایران
از این لحاظ در جایگاه هجدهم جهان قرار دارد. اما بسیاری از کارشناسان
اقتصادی آمارهای دولت دراعلام نرخ بیکاری را غیرواقعی می دانند و نرخ واقعی
آن را بیش از 20 درصد می دانند.
با قبول این واقعیت جایگاه حقیقی ایران در نرخ بیکاری
به رتبه هفتم جهان می رسد. این در حالی است که میانگین جهانی نرخ بیکاری طی
سالهای اخیر حدود 5 تا 7 درصد بوده است. طبق این آمار کشورهای
مقدونیه،بوسنی و هرزگوین و آفریقای جنوبی با نرخ بیکاری 31.3، 28 و 25.13
درصد درصدر کشورهای بیکار و کشورهای بلاروس، تایلند و کویت با نرخ بیکاری
0.6،66 و 2.07 درصد در بالاترین جایگاه اشتغالزاترین کشورهای جهان
قراردارند. اما جالب اینکه کشورهایی همچون برونئی دارالسلام، باربادوس
وموریتانی در این شاخص در وضعیت بهتری ازایران قرار دارند.
طبق پیش بینی صندوق بین المللی پول نرخ بیکاری در ایران طی سالهای 2013تا
2018 رشد بسیار زیادی خواهد داشت و از 13.1 درصد به 17.75 درصد خواهدرسید و
در همین آمار غیر واقعی که بر اساس گزارشات دولت تهیه شده است، دروضعیت
بسیار بغرنج تر از وضعیت کنونی قرار خواهیم گرفت. این در حالی است که این
صندوق با توجه به احتمال بهبود وضعیت اقتصادی دنیا در سالهای پیشرو و سپری
کردن بحران جهانی اقتصاد، پیشبینی کرده است نرخ بیکاری در بسیاری از
کشورهای جهان کاهش پیدا خواهد کرد و تنها کشورهای ایران، مصر،سودان، سیشل،
آلبانی و ونزوئلا با افزایش نرخ بیکاری طی سال های 2013 تا 2018 مواجه
خواهند بود.
در سال 2013 نیز در صدر رده بندی جهانی بر اساس آمار نرخ بیکاری
کشورمقدونیه قرار گرفته است. نرخ بیکاری این کشور برای سال جاری میلادی
30درصد برآورد شده که بالاترین نرخ بیکاری در سطح جهان است. بوسنی با نرخ
بیکاری 27 درصدی و یونان با نرخ بیکاری 26.9 درصدی به ترتیب در رتبه های
دوم و سوم از این نظر قرار گرفته اند.اما نکته ای که نمی توان از آن به
سادگی گذشت این است که نرخ بیکاری جوانان بسایر بیشتر و حدود 2 برابر نرخ
بیکاری کل است. این وضعیت نشان دهنده این مطلب است که جوانان کشور از لحاظ
پیدا کردن شغل و به تبع آن تشکیل زندگی در وضعیت بسیار بدتری نسبت به افراد
جامعه قرار دارند. از همین روست که جوانان کشور به بسیاری از مشکلات روحی،
فرهنگی، اجتماعی و اقتصادی دست و پنجه نرم می کنند.
آمارها نشان می دهد که طی سال های 84 تا 91 نرخ بیکاری روند صعودی داشته
است. در راستای کاهش نرخ بیکاری دولت های نهم و دهم سیاست های متفاوتی را
در پیش گرفتند. یکی از این سیاست ها هدایت حجم بسیار زیاد منابع بانکی به
سوی بنگاه‌های زودبازده بود که این عمل غیرکارشناسی نه تنها باعث کاهش نرخ
بیکاری نشد بلکه با افزایش نقدینگی و عدم افزایش تولید، باعث افزایش نرخ
تورم نیز گردید.
از دیگر سیاست های محمود احمدی نژاد در این راستا،
تغییر تعریف نرخ بیکاری بود به گونه ای که بر اساس تعریف کنونی هر کس حداقل
یک ساعت در هفته کار کند، شاغل محسوب می‌شود. در حالی که قبل از آن هر
شخصی که ۲ روز در هفته را کار می‌کرد،شاغل محسوب می‌گشت. گرچه با این تغییر
در تعریف بیکاری از شدت صعود نرخ بیکاری اعلامی کاسته شد اما با توجه به
رکود شدید اقتصاد ایران و سیاستهای دولت های قبل در کاهش تولید و رشد
اقتصادی و نیز رشد جمعیت هم چنان نرخ بیکاری طی سال های اخیر روند صعودی
داشته و جمعیت کل کشور را به طورنسبی دچار فقر اقتصادی کرده‌است.
به نظر کارشناسان اقتصادی کاهش تولیدات صنعتی، کاهش رشد اقتصادی، واردات بی
رویه و لجام گسیخته و در پی آن ورشکستگی بنگاه ها و کارگاه های اقتصادی،
افزایش تحریم های اقتصادی وابستگی اقتصاد ایران به خارج، کاهش امنیت سرمایه
گذاری، افزایش حجم دولت و سهم بخش دولتی و شبه دولتی ازاقتصادایران،افزایش
فساد در دستگاه های دولتی و عدم حمایت مالی و تسهیلاتی مناسب از
تولیدکنندگان از مهم ترین عوامل افزایش نرخ بیکاری طی دوران ریاست جمهوری
احمدی نژاد بوده اند.